Homo Enter, czyli jak nie zostać złowionym

Na wstępie chciałbym podziękować za indywidualne podejście do czytelnika. Dziś to już chyba unikatowa sprawa, przynajmniej dla mnie pierwszy raz się to zdarzyło. Na pewno bardzo mile zaskoczenie.

Ale zacznijmy od początku… Gdyby nie moje podejście do rzeczy, które posiadam to pewnie nigdy bym nawet nie dowiedział się o tym liście. Jako że staram się używać wszystkich przedmiotów wiele razy, koperta wylądowała w szufladzie z przeznaczeniem do ponownego zapakowania czegokolwiek co się do niej zmieści. Kilka dni temu szukałem pojemnika na kilka plastikowych elementów i koperta wydawała się idealna do tego celu. I wtedy właśnie w środku znalazłem kartkę. Oczywiście myślałem ze jest to rachunek za zakup książki, ale po jej otworzeniu szok – list od autora. Książkę przeczytałem jak to mówią „z biegu”.

Dziękuje jeszcze raz za list, ale też za książkę. Jest po prostu niezbędnikiem w dzisiejszych czasach. Myślę, że pomysłowy i nietypowy design powinien pomoc w dotarciu do czytelnika.

Moim zdaniem wszystko co Pan napisał trafia dokładnie w punkt a po jej przeczytaniu tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że zostałem złowiony dawno temu. Nie tylko ja, ale także cala moja rodzina. Co gorsza, sam pomogłem moim dziś już dorosłym dzieciom zostać jak Pan to nazywa „użytkowanymi”. Presja kolegów w szkole spowodowała, że jednym z prezentów pod choinkę były smartphony. No i się zaczęło…

Odnośnie książki, to jest ona na pewno dobrym narzędziem aby obudzić, a może chociaż spowodować u czytelnika zastanowienie nad tym czy cala otaczająca nas elektronika, a przede wszystkim smartphone nie stal się dla nas narzędziem bez którego już nie potrafimy żyć.
Gdyby nie Radio Paranormalium i audycja Bibliotekarium to pewnie nigdy bym na ta książkę nie trafił. Jedno wiem na pewno, jutro zamawiam kilka sztuk dla moich znajomych jako prezenty na Święta. Tym razem będzie to papierowy smartphone.

Przepraszam za przydługie wywody, ale dawno nie miałem okazji odpisywać na list. Zapomniałem już czasy kiedy pisało się do kolegów poznanych na wyjazdach wakacyjnych.

Myślę, że zimny prysznic w postaci „back out-u” mógłby być chyba najlepszym sposobem na wyrwanie ludzi z amoku. Pytanie, czy nie zbyt drastycznym dla wielu, bo jak zawsze ucierpią tez niewinni.

Życzę Panu wszelkich sukcesów, a jednym z nich jest na pewno „Homo Enter”. Mam nadzieje ze Polscy czytelnicy przyjęli go dobrze.
Myślę ze warto pomyśleć o tłumaczeniu, przynajmniej na język angielski, bo każde uratowane z elektronicznej czeluści istnienie jest ważne.

Pozdrawiam i życzę Wesołych Świat i wszelkiej pomyślności w nowym roku.

Dostałam książeczkę w Żywcu w firmie. Pokazałam dziadkom i długo rozmawialiśmy na ten temat aby dzieci bardziej chronić niż do tej pory. Mój syn spędza na grach 4 godziny dziennie i musze to zmienić chociaż o 2 godziny dziennie.

Byłem na spotkaniu w Dobrym Mieście z autorem i miałem opory z czystego lenistwa. Nie był to jednak czas stracony i występ oceniam bardzo wysoko, erudycja autora jest wyjątkowa. Sposób mówienia i kontakt z odbiorcami rewelacyjny. Utrzymał moja uwagę i uważam, że takie spotkania są bardzo potrzebne. Szkoda, że tak krótko trwało.

Byłam na spotkaniu z autorem i jestem zachwycona sposobem przekazu i podejściem do ludzi. Można mówić ciekawie i nie nudzić. Duża wiedza i oczytanie, mnóstwo ciekawostek i faktycznie temat niesłychanie ważny dla nas w szkołach. Serdecznie dziękujemy.

Kolega przyniósł do firmy „nowy telefon”, zmyliło mnie to, tak bardzo podobny do prawdziwego. Teksty super.

Z każdą chwilą masz go coraz mniej.
Ta prawda dochodzi do Ciebie zwykle za późno.
Dopiero wtedy, kiedy masz już swoje lata.

Gdy jesteś dzieckiem, a potem nastolatkiem, wydaje Ci się, że każdy dzień zawsze będzie ciągnął się jak najdłuższe spaghetti świata.
Bez końca.

A kiedy masz już dzieci – zazdrościsz im tego, że mają tego czasu tak wiele.
Nie przejmujesz się jednak tym przemijaniem, bo od rana do nocy rozpiera Cię niewysłowione szczęście. Jesteś rodzicem, przewodnikiem, najważniejszym człowiekiem w życiu maluszka.

Mija kilka lat.
Pewnego zwyczajnego dnia do Waszej sielankowej historii wpełza pewien elektroniczny wąż ze swoją gładką, odporną na zarysowania, szafirową pokusą…

Ta pokusa mieni się jednym z 40 odcieni niebieskiego.
Konkretnie tym, który łudząco przypomina przejście świtu w dzień.

Barwa ta jest celowo właśnie taka.
Ma zdezorientować Twoje dziecko.
Sprawić, żeby straciło poczucie czasu.

Sam kolor światła, które od teraz niepokojąco często zaczyna oświetlać jego niewinną twarz – to niestety nie wszystko.

O wiele groźniejsze, bo zaprojektowane z pełną premedytacją, są powiadomienia, reakcje i inne sygnały, które mają spowodować jedno: wygenerować przyjemny wyrzut uzależniającej substancji chemicznej – dopaminy.

Problem w tym, że każda dopaminowa przyjemność ma to do siebie, że domaga się powtórzenia. Raz po raz. Częściej i częściej. Najlepiej stale.

Dlatego Twoje dziecko coraz częściej jest online, zamiast offline.
Coraz częściej jest w świecie wirtualnym, zamiast w realnym.

Coraz częściej jest przy Tobie tylko fizycznie, bo jego myśli, uczucia i pragnienia są niemal na sztywno podłączone do aplikacji.

Jesteś rodzicem? Pracujesz z dziećmi?
Chcesz uchronić je od cyfrowego uzależnienia?
Od życia w rytm powiadomień?
Od sztucznych wyrzutów dopaminy?

Wejdź na http://homoenter.com/

HomoEnter to książka, w której znajdziesz ponad sto tekstów na sto dni.
Teksty, które pomogą Ci wyrwać się z objęć smartfonowej pułapki.

Teksty te wskażą drogę wyjścia. Zrozumiesz dzięki nim, jak wyprowadzić swoje dziecko – na prostą.

Brawo. Czy będzie 2 część? Pozdrowienia dla autora!

Widzę, że nie tylko ze mną jedną książka podróżowała w komunikacji miejskiej! 🙂 A jej forma wzbudziła nie tylko moje zainteresowanie, ale także przypadkowych współpasażerów, z którymi udało się nawiązać nawet krótką rozmowę. Jak widać – projekt to strzał w 10! Przyciąga uwagę, wywołuje zdziwienie (jakże jesteśmy przyzwyczajeni do „zwykłych” smartfonów w dłoniach!) i zachęca do dyskusji.

Niektóre z rozdziałów mogą pozostawiać pewien niedosyt, głód wiedzy, ale pozycja spełnia swoje zadanie – ma zwrócić uwagę, skłonić do innego spojrzenia, zasiać ziarno ciekawości, a na koniec zaproponować dalszą drogę dzięki obszernej bibliografii uzupełniającej na samym jej końcu. Osobie, dla której ten temat jest dość bliski, w bardzo przystępny i atrakcyjny sposób pomaga uporządkować wiedzę i podpowiada, jak w prosty sposób dzielić się nią z innymi. Pozostałym – otwiera oczy i daje bardzo konkretne narzędzia oraz argumenty. Porusza bardzo ważny aktualnie społecznie temat, a sam autor nie poprzestaje na refleksji dotyczącej nowych mediów, ale wyposaża czytelnika następnie w narzędziownik – jaki? To już polecam sprawdzić samemu! 🙂

Cieszy mnie, że podejście na kartach tej pozycji nie jest zero-jedynkowe i zawiera zarówno elementy krytyki, jak i trochę optymizmu.
Przede wszystkim uważam, że to sztuka zawrzeć tyle informacji i wiedzy w tak niewielkim formacie.
Gratuluję autorowi i trzymam kciuki za dalszy rozwój projektu!

Wiele cennych spostrzeżeń jak dla mnie. Ja muszę w szkole korzystać z różnych technologii i nie możemy z nich zrezygnować w pracy. Rzeczywiście nie znałam wielu lektur które są na końcu. Ciekawy punkt widzenia autora. Przekaz wartościowy i za to dziękuję.

Dziękuję autorowi za zaangażowanie w ten temat, a treści są zaskakujące. Jako mama 7 letniej córki nie miałam pojęcia w jaki sposób się dzieje, że tak córkę ciągnie do monitorów i postanowiłam to trochę chociaż ograniczyć i pokazać inne zajęcia. Dziadkowie mnie denerwują bo ciągle robią jej zdjęcia. Kiedy zwróciłam im na to uwagę to strzelili focha.

Przychodzą do mnie do domu znajomi i biorą go do ręki z pytaniem „skąd masz ten „telefon” :))) Biorą do ręki i przeglądają a moim zdaniem to fajny gadżet. Nie siedzę na portalach społecznościowych i nie jestem ciągle on line.

Mam dziecko kilkumiesięczne, jestem wdzięczna koleżance, która powiedziała mi o tej stronie i książce o Technologiach. Jestem pewna, że nie dam mojemu dziecku telefonu zanim nie dorośnie. Bardzo, panu dziękuję. Pozdrawiam.

Prostym, przystępnym językiem napisane teksty i kapitalne cytaty bardzo wielu różnych ludzi. Polecam!

Dostałem książkę od znajomego w prezencie. Totalne zaskoczenie formatem mega oryginalnym. Czytam po kawałku w wolnych chwilach. Polecam na prezent.

Poczta Polska to jest jakiś dramat!!!! Szukałam tej książki i jej nie potrafiłam znaleźć a pani w okienku nie rozumiała o co ją pytam. Uparłam się, że gdzieś musi i być i w końcu pani ją gdzieś znalazła w systemie i w końcu na półce przykryta jakąś gazetą. To jest porażka. Niech pan przemyśli inny sposób dystrybucji, bo tak to nie ma sensu. Wożę ze sobą do pracy, od czasu do czasu czytam.

Genialna pozycja. Niezbędnik każdego myślącego rodzica i nauczyciela. My, rodzice, swego czasu zafundowaliśmy swoim dzieciom komputery, smartfony, w najlepszej wierze. Teraz z przerażeniem patrzymy jak wirtualna machina wciąga i „pożera” nasze dzieci. I jesteśmy bezsilni. Bezwzględnie polecam wszystkim, nie da się przeczytać „jednym tchem”, bo zatyka bezpośredniością i siłą przedstawionych przykładów. Czytam po raz kolejny od początku.

Świetny pomysł. Jeszcze lepsze wykonanie. Autor stworzył współczesnego penquina czyli format pocket rozmiarów smaratfona, który ze względu na podobieństwo do najpopularniejszego urządzenia mobilnego może znaleźć drogę do umysłów użytkowników przyzywczajonych do trzymania w dłoni przedmiotu o tym formacie. Innym zabiegiem zastosowanym w książce jest Tweetowy rozmiar przygotowanych tekstów. Tekst po lewej stronie długości mini tweetu po lewej tweet na maxa. I kolejne podobieństwo do produktów cyfrowych to nieodparte wrażenie do scrolowania postów na blogu lub Fb. Tam przesuwanie w dół, tutaj przewracania w bok krótkich tekstów. Autor niewątpliwie wyciągnął wnioski z analizy upodobań dzisiejszych czytelników (użytkowników) kultury Internetu. Krótkie, treście, ciekawe i wciągające teksty stanowią ważny atut tej pozycji. Ale jest też cena takiej konstrukcji tej książki. Po przeczytaniu kilkunastu stron nasyconych ważnymi treściami, zwoje mózgowe zaczynają się grzać, i wysyłają komunikat stop. Nie dajemy rady. Dlatego też trzeba książkę Homo Enter nosić przy sobie i tak jak smartfona wyciągać przy każdej nadarzającej się okazji i wracać do nieskończonej liczby ważnych, potrzebnych i ciekawych informacji o skomplikowanej formule wpływu Internetu, digitalizacji i sztucznej inteligencji na współczesnego człowieka.